Adaletin Peşinde: Yalanların Gölgesinde Kaybolan Bir Ülke

Selen Ecem Karakaş, 1992 yılında Tekirdağ, Şarköy'de doğan ve Selanik göçmeni olan bir yazardır. İlkokulu İnönü İlköğretim Okulu'nda, lise eğitimini Tekirdağ Lisesi'nde tamamlamıştır. Ardından Atatürk Üniversitesi'nde ağız ve diş sağlığı (diş teknikeri) alanında eğitim almıştır. İkinci üniversite olarak yine Atatürk Üniversitesi'nde laborant ve veteriner sağlık teknikerliği eğitimini tamamlamıştır. Son olarak üçüncü üniversite olarak yeni medya ve gazetecilik bölümlerini bitirmiştir. American Üniversitesi psikoloji bölümünü okumaktadır. Selen Ecem Karakaş, İstanbul Ataşehir'de Genel Diş ve Pedodonti Diş Teknikeri olarak 8 yıl boyunca çalışmış ve son dört yıldır Tekirdağ'da yaşamını sürdürmektedir. Hür Medya ve Özgür Haber Ajansı'nda köşe yazarı ve gazeteci olarak görev yapmaktadır. İyi Haber Tv Marmara Bölge Temsilcisi olarakta görevini sürdürmektedir. Ayrıca çeşitli dergilerde köşe yazarlığı görevinde bulunmaktadır. Aktif bir siyaset hayatı olan Karakaş, İYİ Parti Tekirdağ Süleymanpaşa Eğitim ve Toplumsal Politikalar Başkanı olarak görev almıstır. Tekirdağ İyi Parti İl Yönetiminde aktif olarak görevine devam etmektedir. Aynı zamanda Atatürk Gönüllüleri Kütüphane Oluşumu Platformu'na gönüllü destekçi olarak katılmış ve Yazarlar ve Şairler Derneği'ne üyedir. Edebiyat ve sanat projelerini desteklemekte ve sürdürmektedir.

Adaletin Peşinde: Yalanların Gölgesinde Kaybolan Bir Ülke

“Gerçekler kayboldu, yalanlar hüküm sürüyor; adalet, karanlık bir labirentte kaybolmuş halde!”

Hoş geldiniz, sevgili okurlarım!

Bugün, hayali bir evrende dolaştığımızı düşünelim. Adaletin yerini yalan dolanların aldığı, gerçeklerin sükût ettiği, bir makaranın içine sıkışmış hayallerle yoğrulmuş bir ülkeye açalım kapılarımızı. Her gün, sokaklarını adımladığımız, gökyüzünde beliren kara bulutların altında kaybolmuş bir yurt, adeta bir kâbusun içine hapsolmuş durumda.

Düşünün, gün doğumunda omuz omuza vermiş insanların yanı başında parlayan umut ışıkları bir bir sönmeye başlamışken, onların gözlerinde nasıl bir karamsar bakış belirdi. Bir zamanlar adaletin ve eşitliğin rüzgârlarıyla savrulan bu ülke, şimdi yalanların ve entrikaların karanlık çölü haline dönüştü. Adalet, bir masal kahramanı gibi gerçeklikten uzak; herkesin dilinde fakat gerçek bir temeli yok. Ne zaman gerçek bir birliktelik yaşansa, ne zaman toplumsal bir hareket başlasa, kökleri yeraltında kalmış bir şebeke hemen devreye giriyor. Ya sahte vaatlerle önümüze konulan yaldızlı hayaller ya da hiç beklemediğimiz anda karşımıza çıkan kargaşalar.

İşte tam da bu noktada, her bireyin yalanlarla dolu bir labirentte kaybolmuş hissetmesi yüreğimizi dağlıyor. Birbirine yabancı, korkularla gölgelenmiş hayaletler gibi dolaşan insanlar… Onların arasında fısıldanan “Adalet nerede?” sorusu, tıpkı soğuk bir rüzgâr gibi geçip gidiyor. Birbirimizi duymayı unuttuk, gözlerimizden akan gözyaşları, acıların sessiz çığlığına dönüşmeye başladı.

Artık bu ülkenin sokakları yalanla yoğrulmuş; binalar, her biri farklı bir kurgunun parçası gibi öne çıkarken, insanlar birer figüran olarak kalmaktan başka bir seçim yapamıyor. İktidar, güç peşinde koşarken, gerçeğin sesi her gün biraz daha kısıldı. Medya, kalemlerini çıkarcıların elinde birer silah haline getirirken, gerçeğin yerine sahte haberlerle dolup taşıyor. Çıkar ilişkilerinin kral ve kraliçeleri, adaletin mührünü taşımaktan çok, onun yokluğunun müzik kutuları haline bürünüyor.

Ancak sevgili okurlarım, unutulmaması gereken bir şey var; her karanlığın bir aydınlığı vardır! Umut, belirsizliklerin ardında parlayan bir yıldız gibi sonsuz evrendeki yerini almak için bizi bekliyor. Toplumun zihinlerinde filizlenen, kendiliğinden büyüyen bir direniş ruhu, belki de bu labirentin kapısını aralayacak. Özgür düşüncelere, birlikteliğe ve adalet arayışına duyulan özlem, karanlığın keskin kenarlarını aşmanın anahtarı olabilir.

Halk, yalanların esaretinde gezinip dururken, belki de tek bir adım atmaktan korkmamak gerek. Bireyler, kişisel cesaretlerini kuşanıp bir araya geldiğinde, karşılarına aşılmaz bir engel çıkmaz. Belki de o zaman, hayal edilen adaletin görüntüleri yeniden canlanacak; birbirimizi duymak için çağırdığımız o eski melodi tekrar yankılanacak!

Adaletin kaybolduğu bu ülke, hepimizin ortalayacağı bir yolculuğa çıkarak yeniden var olmayı bekliyor. Kendimizi güçlü hissetmeyi öğrendiğimizde, belki de yalanların gölgesinden sıyrılarak gerçeklerin ışığını bulacağız. Gelin, birlikte adalet arayışımızı sürdürerek, bu hayali dünyayı değiştiren kahramanlar olalım.

Bu hayal dünyasında geçirdiğimiz zaman, belki de gerçeğimizin ince çizgilerini daha iyi görmemizi sağlıyor. Adaletin kaybolduğu, yalanların hüküm sürdüğü bu ortamda, birey olma bilincimizin ne denli önemli olduğunu kavramak zorundayız. Her birimiz, bu labirentte kaybolmuş birer ışık kaynağı olma potansiyeline sahibiz. Her bir ses, karanlıkta yankı bulduğunda, belki de bilinçli bir kıvılcım oluşturacak ve adalet arayışımızda bir kıvılcım haline gelebilir.

Kâğıt üzerinde duran kanun maddeleri, işlevini yitirdiğinde, insanlar ne yapacak? Adaletin göğsünde durmuş, fakat kalbinin sesini kaybetmiş bir ülke, nasıl ayakta kalabilir? İşte burada, toplumsal dayanışmanın önemi devreye giriyor. Bireysel hikayelerin bir araya gelerek oluşturduğu büyük toplumsal yapı, belki de adaletin yeniden inşasına olanak tanıyabilir. Her bireyin katılımı, bu yolculukta atılan birer adım olacak. Toplumdaki herkesin duyulması gereken bir sesi olduğunu unutmamak ve bu sesi yükseltmek, ancak birlikte mümkündür.

Yalanlar, toplumu bir ağaç gibi saran sarmaşıklar gibidir; onları kesmediğimiz takdirde, köklerimizi sarmalayıp susturabilirler. Ancak bu sarmaşıkları temizleyebilmek, cesaret ve azimle mümkün. Geçmişte yaşanan acılardan, kaybolan umutlardan ders alarak, geleceğe daha sağlam adımlarla yürümek elimizde. Bu noktada, medya ve sanat gibi araçları da etkili bir şekilde kullanmak, toplumun bu karanlık dönemi aşmasına katkıda bulunabilir. Sanat, özgürlüğün ve gerçeğin sesi olurken; medya, bilgi akışının merkezi olarak önemli bir görev üstleniyor.

Adaletin olmadığı bir ülkede, her birey sorumluluğunu hissetmeli ve hak arayışını bir yaşam biçimi haline getirmelidir. Korkmamak ve mücadele etmek, bu zorlu yolculukta elzem olan niteliklerdir. Milyonlarca birey, ellerinde teslim alınmayı bekleyen birer anahtar tutmakta; o anahtar, adaletin kapısını açacak güçte. Birlikte sesimizi yükseltmek, adalet talep ettiğimizde, belki de bu hayali dünyayı gerçeğe dönüştürmemiz mümkün olacaktır.

Umarım ki bu dönem, bireysel hikayelerimizin birleşip bir zırh oluşturduğu, adaletin yeniden inşası adına bir umut ışığı olur. Unutmayın ki, adalet sadece bir kelime değildir; herkesin haklarını koruma ve özgürlüğünü sağlama çabasıdır. Bu çaba, herkesin kalbinde tutması gereken bir kıvılcımdır.

Sonuç olarak, bu hayali evrende yaşananları daha iyi anlamak için düşüncelerimizi açık tuttukça, adaletin sesini de duyma fırsatını yakalayabiliriz. Belki de yarının dünyasında, adaletin gerçek anlamda hüküm sürebileceği bir yer yaratabiliriz. Bugünkü mücadelemiz, yarının huzurlu ve adil bir dünyasının temelini atacak.